Wie

Je zou het vals sentiment kunnen noemen. Schijnverdriet ingelegd met het zuur van het besef van je eigen vergankelijkheid. En daar bovenop het lot van de dichter die sterft op een leeftijd die je weliswaar niet als uiterst jong kunt beschouwen, maar zeker als veel te jong om zich te scheiden van de levenden. Menno Wigman was een dichter die ik graag las. Gretig zelfs. Je kende de formule wel. Maar de dynamiek bleef boeien. En het was altijd verrassend waar hij nu weer mee zou komen. En wachten. Het was wachten. Op een nieuwe bundel. Vol gedichten met krachtdadige regels die op je inhamerden. Die bleven hangen in je hoofd en voort woekerden in je verbeelding. Ik baal er gewoon van. Ook vandaag is Menno Wigman dood.




Wie?

Wie heeft je dagen afgedaan de tijd verstopt
in oude kranten en een slecht gedicht geschreven
met je naam erop? Wie heeft een eeuw bedolven
onder kilo’s cliché knispersneeuw? Het neonlicht

plots aangeknipt zodat de massa mee kon lezen
wat je levend had geschreven? Wie heeft je hart
er uitgescheurd, de tijd verbrand als smeltend rubber
in een tarzanbocht op het circuit van een Grand Prix

de motor brullend uitgekotst wie heeft die vlammenzee
toch opgehoest van winkelstraten vol met copyrettes
en steden zwart van kaviaar? Wie heeft een generatie
leren zwijgen, passers door een lip geduwd en boekjes

vol met vast geniete vrouwen in een donker bos gepleurd?
En wie, wie heeft dat leven afgelopen en is zo vroeg
zo vroeg en ongevraagd al in jouw graf gekropen?
Wie is die God, wie slaat hem lam? Wie zegt nu: ¡No Pasarán!

Martin M Aart de Jong