Pasta

Y basta.

De stomme hoop dat het iets worden zou. Die letters op dat bleke vel.

En dan die zon. Die lukt het wel om dagen om te keren in het licht.

Om niet te worden weg gegrist door vlugge vingers. Ongeduld.

Altijd maar ongeduld. Altijd maar naar de sterren reiken.

Altijd maar schrijven. Dagelijks schrijven. Zoeken naar

het laatste woord gekleed in nonchalante pakken.

Open boord. Je hart iets laten zakken. Lager nog.

De knopen moeten knoppen worden. Barsten

in de lila lente. Gekookt als pasta die al dente

wordt opgediend. Woorden zoek je. Warme woorden.

Maar je hebt een kamer op het noorden. Het is koud.

Je schrijft gedichten in de cloud en niemand leest ze

in dit woud van gonzende miljoenen. Je hebt een saus

van rode woede. Wie niet leest die moet maar bloeden.

Martin M Aart de Jong

En nu

En nu

al zoveel tijd verkloot al jarenlang

steeds buitenboord gehangen en het schip

slechts half verlaten nu het lijkt of ik verdrinken

zal, wat moet ik nog met al die onbenutte tijd

zal ik nu zelf gaan varen en de koers bepalen?

Het is een kloteschip. Het lekt en roest.

En bij een woeste zee vraag je bij iedere golf

of God je wil behoeden voor de haaien.

Je hijst een doodskop in de mast.

Je pakt het roer zo stevig vast

als je maar kan. Je klokt een blik

spinazie leeg. Zet tatouages

op je armen. Het is nu of nooit.

Op volle zee met volle kracht

En voor niemand nog genade.

Martin M Aart de Jong

Wie

Je zou het vals sentiment kunnen noemen. Schijnverdriet ingelegd met het zuur van het besef van je eigen vergankelijkheid. En daar bovenop het lot van de dichter die sterft op een leeftijd die je weliswaar niet als uiterst jong kunt beschouwen, maar zeker als veel te jong om zich te scheiden van de levenden. Menno Wigman was een dichter die ik graag las. Gretig zelfs. Je kende de formule wel. Maar de dynamiek bleef boeien. En het was altijd verrassend waar hij nu weer mee zou komen. En wachten. Het was wachten. Op een nieuwe bundel. Vol gedichten met krachtdadige regels die op je inhamerden. Die bleven hangen in je hoofd en voort woekerden in je verbeelding. Ik baal er gewoon van. Ook vandaag is Menno Wigman dood.




Wie?

Wie heeft je dagen afgedaan de tijd verstopt
in oude kranten en een slecht gedicht geschreven
met je naam erop? Wie heeft een eeuw bedolven
onder kilo’s cliché knispersneeuw? Het neonlicht

plots aangeknipt zodat de massa mee kon lezen
wat je levend had geschreven? Wie heeft je hart
er uitgescheurd, de tijd verbrand als smeltend rubber
in een tarzanbocht op het circuit van een Grand Prix

de motor brullend uitgekotst wie heeft die vlammenzee
toch opgehoest van winkelstraten vol met copyrettes
en steden zwart van kaviaar? Wie heeft een generatie
leren zwijgen, passers door een lip geduwd en boekjes

vol met vast geniete vrouwen in een donker bos gepleurd?
En wie, wie heeft dat leven afgelopen en is zo vroeg
zo vroeg en ongevraagd al in jouw graf gekropen?
Wie is die God, wie slaat hem lam? Wie zegt nu: ¡No Pasarán!

Martin M Aart de Jong

Je valt niet

Je valt niet. Je zweeft.
Tussen hemel en aarde.
Tussen je tanden zweeft je tong.
Tussen het plafond en de vloer
Zweef je fracties van seconden.

Er is een voortdurende beweging
Je voorover gebogen houding
Die je in duikstand catapulleert
Er is nog een laatste adem.

Er is nog.

Martin M Aart de Jong

kind op aarde

Het vuil, de nacht en de straten

Laten we een dag vol vuilnisbakken in de straten

waarop we in de nacht gedichten hebben geschreven

in dronkenschap voor de nuchteren om te lezen

dat het ons aan maanlicht ontbrak en glazen

dat we natuurlijk onze tijd verdeden zoals iedereen

de tijd verdoet we doen pogingen tot ademhalen

het gaat ons zeer behoorlijk af we zijn opgehokt

in het betere deel van een waarachtige wereld

wij hebben geen problemen, wij zijn het probleem

we lossen ons niet op we vermenigvuldigen ons

met kwadraten er is een vrouw gesignaleerd

met een kind in haar buik het is een buik vol

verwachting er is een zachte adem van haar mond

ze zal het kind aan deze wereld, ze zal het aan ons.

Martin M Aart de Jong

Alle dagen feest.

Nineveh.

Van alles wat je zeker weet is dit nog wel het meest

verankerd in de grond. De stenen opgestapeld

het leven dat zich door de dag heen vreet

de uren die verslagen aan het einde van het jaar

op bladen worden opgediend in brokken

en het gruis van porcelein servies.

Je moest jezelf een dag toemeten waarop je in de wereld

bent gepleurd door wezens die zich ouders

weten en je trachtten te doen groeien

met een levenslange strijd.

En altijd is er iets te meten. Lengte.

Breedte en gewichten. En rapporten.

En ook altijd is er tijd. Tijd om alles

op te vreten. Bier te drinken.

Er is nog altijd tijd.

Martin M Aart de Jong

Poëzie voor iedereen.

Je denkt dat dit je dagen zijn.

Je duwt een wagen voort in licht dat hersens dooft.

De paden glimmen als de stenen in het bos waarin

je was verdwaald als kind en nu? Niets is er nog

waar je van droomt. Je hebt een huis. Een vrouw

een kind. Je hebt je echt goed uitgesloofd.

De jaren voor je in de mist. Een hypotheek.

De bank beslist dat je hier wonen mag.

Maar verder weinig ongemak. De tuin

mag worden aangeharkt. Er ligt een dakpan

los. Je praat wat over voetbal. Aannames

en balcontact. Zo kun je jaren voort.

Je hebt je vrienden. Televisie.Tablet.

Telefoon. Je hebt bier en chips en kaas

en worst. Je leeft. Je bent een vorst.

Martin M Aart de Jong